De vakantie is begonnen en wij zijn net als vele op pad gegaan. Met een Bijbelstudie hebben we het boek Exodus even op pauze gezet en nu zijn we zelf het land uitgetrokken, op pad richting Zwitserland in ons camperbusje en gewapend met twee boeken die ik graag deze vakantie uit wil lezen.

Iets wat voor iemand die het liefst graag de controle, grip en zekerheid over alles heeft niet altijd vanzelfsprekend is, maar ook ik leer dat meer en meer los te laten dan vroeger en zo ging de reis tot in de bergen dan ook zonder zorgen en met minder spanning dan de jaren ervoor en genoten we van alle pracht. Het is dan niet een zware onzekere reis in de woestijn zoals de Israëlieten moesten ondergaan in Exodus, maar toch gaat alles in vertrouwen met de Vader.

Toevallig, zonder dat vooraf gepland te hebben, komt dit in beide gekozen boeken toch in zekere zin aan de orde en maakte we iets eenvoudigs mee wat mij aan het denken zetten en ik toch wil delen.

In het eerste boek van Anne van der Bijl, die met een Volkswagen kever bijbels smokkelde in de communistische landen, komt het reizen in vertrouwen met God zeker aan de orde. Hier natuurlijk met een prachtig en nuttig doel i.p.v. een vakantie, maar voor God is het doel (hoe nobel ook) van onze activiteiten soms ondergeschikt aan wat Hij ons persoonlijk wil leren of openbaren op de weg daarin. Het betreft eigenlijk de gehele reis van een mens door zijn leven in alles wat hij meemaakt die vergeleken kan en mag worden met het volk Israël in de woestijn, namelijk het loskomen van de oude wereld van goed en kwaad, van slavernij (Egypte) en wandelen in vertrouwen met God naar de eeuwigheid. (zie het volgende schema: https://ontdekhetwoord.nl/wp-content/uploads/2023/01/De-weg-van-een-Gelovige-v5.png)

Terwijl onze reis in Zwitserland goed verloopt, genieten we volop van de schepping en zijn er ook steeds prachtige plekjes beschikbaar op plaatsen waar wij graag wilde overnachten. Halverwege de vakantie eindig ik het boek van Anne van der Bijl en kom ik aan in mijn tweede boek.
Een boek van Bastiaan Ragas, een BN-er die iets over de Bijbel wil delen onder de titel “Jezus, waarom?”. Vroeger zou ik heel kritisch hebben gekeken naar zo’n boek, maar tegenwoordig helpt God mij met vreugde ieder zijn weg met God te accepteren en los te laten bij Hem zelf. Iets dat vaak leidt tot nieuwe inzichten, in plaats van het vastroesten in mijn eigen vaste leer en het geeft veel vreugde. Vooral ook de vreugde dat wij meer broeders en zusters hebben dan alleen binnen de door ons bepaalde (soms strenge) kaders van het christendom. Kaders en bepalingen waar veel oudtestamentische gelovigen die voor ons al met God wandelde ook buiten zouden vallen maar voor God gelukkig niet.

En toeval of niet, ook in dit boek legt iemand (Bastiaan) zijn levensloop uit, zijn reis die leidt tot en met God en een liefde voor het Woord. En in dit boek ben ik op het moment van dit te schrijven midden in zijn verwoording zit van (hoe kan het ook anders) het Exodus verhaal, en ondanks dat Bastiaan de letterlijkheid van deze gebeurtenissen open laat, deelt hij zeker de overtuiging dat ze symbolisch ergens voor staan in dit leven wat ik van harte met hem deel. Dat feit verheugt mij meer dan een menselijke discussie over of iets nou wel of niet echt gebeurd en bewezen is en we vervolgens voorbijgaan aan wat God ons wil leren in deze verhalen. Voor mij zijn ze zonder twijfel waar gebeurd, maar ik heb daar niets aan als ik de geestelijke betekenis niet ken en zoek. 

En terwijl wij reizen en ik dagelijks een paar bladzijden verder kom, komen wij letterlijk na een mooie wandeling op de hoogste bergtop van onze vakantie aangewandeld met een prachtig uitzicht over de langste gletsjer van de Alpen, de Aletschgletsjer. Adembenemend en dan voel je je heel klein maar toch ook zo gezien door God alsof er niets meer op aarde tussen mij en Hem instaat.

En toeval of niet rijden we na de afdaling met onze camperbus de hoogste bergpas van Zwitserland door (de Nufenenpas), en daar waar onze busje letterlijk op het hoogste punt van zijn reis is aangekomen met het doel daar de nacht te blijven staan ruiken wij een sterke diesel lucht. En terwijl ik de motorkap open zet ziet Mieke al bij de wielbak diesel weg druppelen.

Dat is dus duidelijk niet zoals het hoort, en dan sta je daar, in de hoogste pas. Dichterbij de Vader met je hele camper zou haast niet kunnen komen zou je zeggen, dus alles komt goed? En toch voel je dan als mens (zeker een control freak als ik) even wat zorgen. Niet veel, want alles komt sowieso goed, maar leuk is even anders en ik kan dan wat onrustig worden.

Na het lek gevonden te hebben en gebeld te hebben met een diesel-loving-broeder voor tips besloten we toch maar de ANWB te bellen voor een monteur om zo in ieder geval voor onze lange reis naar huis iets op te lappen of te vervangen. Om een lang verhaal kort te maken reden we twee uur later in een vrachtwagen met de camper achterop weer de pas naar beneden waar we uitgeladen werden bij een garage om daar de nacht door te brengen om de volgende morgen de lekkage te laten nakijken.

En dan sta je daar samen, onduidelijk of de garage de volgende dag het probleem kan oplossen, want de monteur kan geen woord Engels en zijn Duits was op zijn Zwitsers niet te volgen. En met twee boeken over God die je draagt op je weg en een Bijbelstudie achter de rug over het volk op reis in vertrouwen met God, moet het dan toch niet zo lastig zijn goed te slapen? 
Helaas niet voor deze control freak, het vertrouwen is er, alles komt ook gewoon goed en er is niet veel aan de hand, maar het gevoel is vervelend en onrustig, en dat kennen we denk ik allemaal wel met tegenvallers, hoe klein of groot ook. De ene heeft een karakter die dat makkelijker van zich afzet en een ander trekt die dingen toch aan en houd hem of haar wakker. En dat kan natuurlijk bij alles zo zijn, zorgen over je werk, gezondheid, auto, huis of kinderen en familie.

En dat hoort dus gewoon bij ons als mens, daar hoef je niet gelijk over te twijfelen alsof je nu in de reis met God in ongeloof leeft. Zorgen en een rot gevoel omtrent situaties in onze levensreis zijn onvermijdelijk. Je hoeft jezelf dan echt niet te verwijten dat je dan geen geloof hebt, en je hoeft ook niet God perse te smeken voor de rust waar je uiteraard wel gewoon om mag vragen.

Het hoort bij wie wij zijn, het hoort bij de emoties die wij als mens gekregen hebben, en God leert hier ons altijd iets dwars doorheen maar ook dat hoef je niet per se te willen doorgronden of openbaar te krijgen. Je hoeft niet altijd te weten wat God je wil leren zodat God je wat kan leren, vertrouwen en geloof is soms ook juist gewoon maar loslaten en zijn wie je bent. Het zwakke van de mens kan God prima gebruiken en hoeft niet altijd maar genegeerd of weggeredeneerd te worden onder het mond van geloof.

Zo zien wij ook Jezus, Hij die ons begrijpt omdat Hij in alles verzocht is net als ons. Hij die ook emoties had omdat ook Hij echt mens was. We zien dit terug bij het sterven van Lazarus, Jezus huilt oprecht mee met Maria en dat terwijl Hij wist dat Hij een paar tellen later Lazarus ging opwekken uit de dood, toch had Hij deze emotie, een gave van de Vader aan ons mensen.

Johannes 11:32 (HSV) Zodra dan Maria kwam waar Jezus was, en Hem zag, viel zij aan Zijn voeten en zei tegen Hem: Heere, als U hier geweest was, zou mijn broer niet gestorven zijn. 33 Toen Jezus haar dan zag huilen, en ook de Joden die met haar meekwamen, zag huilen, werd Hij heftig in de geest bewogen en raakte innerlijk in beroering.

En vlak voor het kruis lezen we ook hoe Jezus bidt en smeekt of de drinkbeker aan hem voorbij zou kunnen gaan waarbij Hij bloed zweet. Zo zwaar was Zijn emotie en last, terwijl Zijn geloof in de Vader groter was dan van welk mens dan ook. Hij legt Zijn angsten bij de Vader en geeft Hem de leiding, maar de emotie en zielenstrijd maakt Hij wel mee ondanks dat, Hij gaat er ook doorheen net als dat wij dat soms moeten. Een engel versterkt Hem, want de last die Hij ging dragen was enorm zwaar, zo zwaar dat Hij alsnog bloed zweette, een hevige emotionele strijd.

Lucas 22:42 (HSV) Vader, als U wilt, neem deze drinkbeker van Mij weg; maar laat niet Mijn wil, maar de Uwe geschieden. 43 En aan Hem verscheen een engel uit de hemel, die Hem versterkte. 44 En Hij kwam in zware zielenstrijd en bad des te vuriger. En Zijn zweet werd als grote druppels bloed, die op de aarde neervielen.

Geeft God dan niet de rust in zulke situaties? Dat kan zeker wel, we kennen allemaal misschien wel dat op bepaalde momenten waarop er iets hevigs ons overkomt, wij toch op onverklaarbare wijze volledig de rust krijgen. Een aantal jaren terug toen ik vrij ziek was en er ook onzekerheid was hoe het zou verlopen kon ik dat volledig loslaten en had ik totale rust daarin, maar met een simpel iets als een defect aan je camper in de bergen lig ik ineens toch een nacht wakker.
Dat wij of andere broeders en zusters dus toch die rust mogen ervaren in diverse dingen wil vervolgens niet zeggen dat je zelf als christen overal en altijd emotieloos en fluitend door het leven gaat, anders had Jezus dat wel ons met Zijn geloof voorgedaan. Je hoeft je niet te laten leiden door de emoties, je mag ze wel overkomen zonder dat het je geloof en vertrouwen in God aantast.

Bij Jeremia zien we nadat hij geslagen was en opgesloten werd omdat hij de woorden van God had gesproken een hevige emotie en klaagzang. Hij roept het uit en zegt bij zichzelf zelfs “Ik zal niet aan Hem denken, ik zal niet meer spreken in Zijn naam“. Maar toch laat God het woord in Jeremia oplaaien als een brandend vuur waardoor hij het niet meer kon inhouden en weer sprak van Hem. Zo zien we dat God Jeremia ondanks zijn klaagzang en harde woorden niet loslaat, hij mocht zijn emotie en frustraties uiten, God begrijpt ons en ziet onze emoties in dit leven.

Jeremia 20:7 (HSV) U hebt mij overgehaald, HEERE, en ik heb mij laten overhalen. U bent mij te sterk geworden en U hebt overwonnen. Maar ik ben de hele dag belachelijk geworden, ieder van hen bespot mij. 8. Want zo dikwijls als ik spreek, schreeuw ik het uit, roep ik: Geweld en verwoesting! Want het woord van de HEERE is mij tot smaad en tot schimp, de hele dag. 9. Zei ik: Ik zal niet aan Hem denken, ik zal niet meer spreken in Zijn Naam, dan werd het in mijn hart als brandend vuur, opgesloten in mijn beenderen. Wel deed ik moeite om het in te houden, maar ik kon het niet.

De Israëlieten in de woestijn deden het anders en ergerde God met hun emoties en lasten, wilde ze niet dragen en werden keer op keer zeer onredelijk tot grote frustratie. Dat leidde ertoe dat zij hun doel miste (zonden) in de woestijn, namelijk leren vertrouwen op God door alles heen. Zij wilden niet geconfronteerd worden met de lasten en emoties die ze droegen in de woestijn terwijl God daar heel dicht bij hen was om voor hun te zorgen. Zij wilde niet te maken hebben met moeite en eiste een snelle oplossing en dachten die vervolgens beter te vinden terug in Egypte (de wereld) als slaven.

Hebreeën 3:14 (HSV) Want wij hebben deel aan Christus gekregen, als wij tenminste het beginsel van de vaste grond van het geloof tot het einde toe onwrikbaar vasthouden, 15. terwijl er wordt gezegd: Heden, als u Zijn stem hoort, verhard dan uw hart niet, zoals in de verbittering. 16. Want hoewel sommigen die stem gehoord hadden, hebben zij Hem verbitterd, maar niet allen die onder leiding van Mozes uit Egypte waren getrokken.

Denk daarom niet dat emoties een vorm van ongeloof zijn en door God altijd maar instant weggenomen moeten worden, laat je geloof in God er niet onder lijden alsof God het niet weet en niet ziet. Hij lijdt als liefdevolle Vader mee met ons in onze moeite en pijn en geeft soms de rust en laat soms dingen waar wij doorheen moeten of steeds weer tegenaan lopen. Het is juist dat wat God ons heeft gegeven op onze reis in dit leven waaruit wij iets mogen leren of afleren. Soms moeten we de emoties van het leven gewoon meemaken en doormaken zonder direct een geestelijk doel te zien en te merken, misschien is dat loslaten en het gewoon ondergaan wel juist het geloof wat God soms zoekt?

2 Korinthe 12:7 (HSV) En opdat ik mij door het allesovertreffende karakter van de openbaringen niet zou verheffen, is mij een doorn in het vlees gegeven, een engel van de satan, om mij met vuisten te slaan, opdat ik mij niet zou verheffen. 8. Hierover heb ik de Heere driemaal gesmeekt dat hij van mij weg zou gaan. 9. Maar Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen. 10. Daarom heb ik een behagen in zwakheden, in smadelijke behandelingen, in noden, in vervolgingen, in benauwdheden, om Christus’ wil. Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig.

Je mag het denk ik ook vergelijken met het kijken van een spannende film die je al eens gezien hebt. Je weet het einde, je weet dat alles goed komt, toch voel je bij bepaalde scènes nog altijd iets van spanning, verdriet of andere emoties en dat maakt ons mens, en dat is een gave van God in dit leven en God heeft exact hetzelfde doorgemaakt voor ons hier op aarde om zo naast ons te staan hierin in vol begrip en als steun en toeverlaat.

Hebreeën 4:14 (HSV) Nu wij dan een grote Hogepriester hebben, Die de hemelen is doorgegaan, namelijk Jezus, de Zoon van God, laten wij aan deze belijdenis vasthouden. 15. Want wij hebben geen Hogepriester Die geen medelijden kan hebben met onze zwakheden, maar Een Die in alles op dezelfde wijze als wij is verzocht, maar zonder zonde. 16. Laten wij dan met vrijmoedigheid naderen tot de troon van de genade, opdat wij barmhartigheid verkrijgen en genade vinden om geholpen te worden op het juiste tijdstip.

Nu was mijn voorbeeld van deze vakantie misschien niet echt een extreem voorbeeld, maar het zette mij wel aan het denken i.c.m. de boeken die ik las en misschien is wel herkenbaar in je eigen grote en kleine dingen in het leven.
Ik zie de dingen en emoties die ik soms niet los kan laten zeker niet als ongeloof, maar ik kan me heel goed voorstellen dat sommige broeders en zusters bang zijn dat ze op zo’n moment niet genoeg geloof hebben en dat God hun rust had moeten geven. God draagt je en kent je in alles, Hij ziet je ondanks je gevoel en emoties. En zoals Bastiaan Ragas prachtig zegt in zijn boek over een God die eigenlijk te Groot is voor het dragen van een naam, je mag Hem noemen “Ik zal er zijn“.